Vanmiddag (maandag 18 januari ’21) had ik met mijn twee compagnons een goed gesprek. Het ging over de toekomst, het heden en het verleden van ROSH Studios.
We hielden dit gesprek op afstand, via het platform waarop ons hele team vanaf maart vorig jaar op communiceert met elkaar: Discord.
Deels op kantoor en deels thuis, zoals ons team nu al een tijdje werkt en probeert creatief te zijn. Een nieuw fenomeen wat eigenlijk best prima lukt. We groeien nog steeds steevast door en prachtige bedrijven en merken weten de weg naar ROSH te vinden. We merken echter dat het ergens niet zo makkelijk gaat als voorheen, waar ligt dat toch aan?

Geen moment kom je in de flow met elkaar. Een flow die zich bewezen heeft in het aanrichten van behoorlijk wat creativiteit, tomeloze positiviteit en als voeding dient voor ambitie en werklust. Het even meekijken over de schouder van je partner in crime op gebied van video of grafisch design. Samen een brainstormsessie starten en er binnen 5 minuten al uit zijn wat het juiste marketingconcept of richting is voor die desbetreffende klant. We schreeuwden onze vragen aan elkaar door het kantoor en bleven door het snelle antwoord in de flow. Nu moeten we onze telefoon pakken, iemand ‘inviten’ of erger nog… een mail sturen. Een mail sturen aan je collega die ’normaal’ gesproken naast je of zich in ieder geval ergens in dezelfde ruimte bevindt. Waar is ons systeem gebleven?

Het gevolg van de aanslag op onze interne communicatie, is een aanslag op de workflow, op de focus, op de creativiteit, op het teamgevoel, de hongerigheid, de fun, op tijd, inspiratie, energie en synergie. Trajecten duren langer en de externe communicatie gaat ook moeizamer, want één ding mag nergens onder leiden en dat is het eindproduct en de kwaliteit!

Er wordt twee keer zoveel energie verspild door de communicatieve weerstand die op ons af is komen stevenen. Naarmate de werelden kleiner worden, worden de lontjes korter en wordt het empatisch- en relativeringsvermogen langzaam maar zeker lamgelegd. Woorden schieten voorbij aan hun doel of verkeerde keelgaten in. Of ze worden zelfs niet eens uitgesproken “hoor je mij?” Waar we normaal gesproken elkaars zinnen af maken en met één blik genoeg weten… blijft er nu leegte achter. De leegte van een computer- of telefoonscherm.

Holy shit, wat is communicatie belangrijk en wat is het moeilijk. Dingen die vanzelfsprekend zijn, bestaan niet meer, maar doen nu onderhuids hun werk zonder enig zonlicht, zonder enige luchtigheid, zonder context of expressie. Ze zijn getransformeerd van weldoener tot boosdoener. Je kunt niet meer zien aan iemand zien die s’ochtends binnenkomt hoe de pet erbij staat. Je kunt niet meer over je eigen scherm heen kijken of jouw medestrijder er ‘even lekker inzit’ en beter met rust gelaten kan worden. We weten niet meer of iemand een aai over de bol of een ‘tik op de billen’ nodig heeft. Doelen zijn niet meer gezamenlijke doelen geworden, maar individuele taken geworden. Een gesprekje in de deuropening met alle non-verbale communicatie in vol ornaat, wordt een gesprek in twee handpalmen via WhatsApp zonder enige context, intonatie, oogopslag of gevoel.

Maar vanmiddag, op Blue Monday, had ik een goed gesprek met mijn compagnons… en konden we al dit bovenstaande en meer kwijt aan elkaar. Weliswaar via een scherm, maar het voelde als vanouds… ijsberend door kantoor, nonchalant hangend op een bureaupunt of rustig liggend op een bank.

Holy shit, wat is communicatie belangrijk. Eigenlijk was de conclusie dat we nog meer moeten communiceren met elkaar, omdat dat nu niet meer terloops en in de wandelgangen kan. Onze interne communicatie was juist onze kracht en onderdeel van onze cultuur van openheid, vreugde en trots. Het geeft energie, focus, synergie, creativiteit en vooral heel veel positiviteit. Dit straalt af op ons werk en onze klanten… want dat deed het ‘daarvoor’ ook.

Laten we dat nu ‘gewoon’ weer doen, maar dan met een langere adem in plaats van een kort lontje.